بیست و ششمیش

اولش با یه ژستِ خاصی قیافه ی این عارف هارو به خودم میگیرم و هر جا میرسم میگم من تو دوست داشتنش خیلی چیزا یاد گرفتم‌ یِکم که میگذره مثل همون عارف ها فقط یکم دیوونه تر خودمو سرزنش میکنم که چرا دل در گروی همچین آدمی گذاشتم .... بعدش برمیگردم به همون قالب خودمو میشم خوده واقعیم ...

+کارِ خاصی نمیکنم فقط خیلی کلافه فکرمو به در و دیوار میکوبم :))))

بیست و هفتمیش...